Δίκη Άλκη Καμπανού show business
Η δίκη για το θάνατο του Άλκη, κράτησε 6 μήνες!
Μία δίκη, που θα έπρεπε να τελειώσει σε 2 μέρες…
Σε ένα συνηθισμένο, δυστυχώς, οπαδικό επεισόδιο, το μαχαίρι ενός, που χτύπησε το πόδι του άτυχου Άλκη, με σκοπό να τον τραυματίσει επιπόλαια, βρήκε τη μηριαία αρτηρία του και το άτυχο παιδί πέθανε από αιμορραγία.
Αυτό ήταν όλο.
Γιατί γίνονται αυτά τα οπαδικά επεισόδια, ποιοι τα προκαλούν, ποιοι ευθύνονται, ούτε κουβέντα…
Επιφανειακή αντιμετώπιση.
Την εξάμηνη δίκη, ένας από τους δικηγόρους υπεράσπισης, καλοπιάνοντας τους δικαστές, τη χαρακτήρισε πολυτελή δίκη.
Στην πραγματικότητα, ήταν μία δίκη show business.
Business για τους δικηγόρους, που τσέπωσαν πολλά λεφτά
Business για τους δημοσιογράφους, και τα ΜΜΕ, που πρόσφεραν θεάμα στο κοινό τους και πληρώθηκαν από τις διαφημίσεις.
Business και για την κυβέρνηση, που αποπροσανατόλιζε επί 6 μήνες τον κόσμο από τα πραγματικά του προβλήματα.
Star της δίκης:
- Ο Κούγιας, που έλεγε με θράσος, ό,τι μπαρούφα του κατέβαινε («το πολτοποιημένο το κεφάλι του Άλκη») και έφευγε πάντα 15 λεπτά νωρίτερα, για να κάνει μόνο αυτός, δηλώσεις στους δημοσιογράφους.
- Η αχαρακτήριστη εισαγγελέας, που έζησε το μύθο της!
Μονοπωλούσε τη διαδικασία, μιλώντας ατελείωτα, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία. Είσαι δολοφόνος, γιατί το λέω εγώ, που είμαι πανέξυπνη. Στο τέλος διάβαζε 3 μέρες στο κοινό της, την αγόρευσή της, σαν άλλος Φιντέλ Κάστρο! - Οι χούλιγκαν του Άρη: έβριζαν και βιαιοπραγούσαν ανενόχλητοι, με την ανοχή της Προέδρου, κάνοντας το δικαστήριο εξέδρα.
Θύματα της δίκης
12 πιτσιρίκια & οι οικογένειές τους. Τιμωρήθηκαν σαν επαγγελματίες δολοφόνοι, με δρακόντειες ποινές. Ακόμα και αυτοί που δε συμμετείχαν στο επεισόδιο.
Για ένα δυστύχημα, για τον τραγικό θάνατο ενός, είχαμε 12 δολοφόνους.
Το παραδέχτηκε, σε μία κρίση ειλικρίνειας, εκ των υστέρων, ακόμη και ο Κούγιας.
Όποιος παρακολούθησε τη δίκη, αντιλήφθηκε ξεκάθαρα, ότι οι κατηγορίες και οι ποινές ήταν παράλογες. Άλλη η εικόνα εντός του δικαστηρίου, άλλη εκτός.
Εκτός δικαστηρίου, οι δημοσιογράφοι, καθημερινά, με μία εντελώς μονόπλευρη ενημέρωση, αλλοίωναν, για τον πολύ κόσμο, την πραγματικότητα. Έπιαναν την πιο ακραία φράση, εις βάρος των 12 πιτσιρικιών («γεννημένοι δολοφόνοι, τερατώδεις προσωπικότητες») και την έκαναν σημαία. Προφανώς εκτελούσαν εντολές των αφεντικών τους.
Όπως και οι δικαστές, που ήταν από την αρχή ξεκάθαρο, ότι είχαν προαποφασίσει το αποτέλεσμα και τις ποινές. Και αυτοί εκτελούσαν εντολές προϊσταμένων τους, από το χώρο της δικαιοσύνης ή της κυβέρνησης.
Η δικαιοσύνη δεν θα έπρεπε να είναι, ούτε εκδικητική, ούτε ρατσιστική, ούτε μονόπλευρη, ούτε καθοδηγούμενη.
Αλλά σε μία Ελλάδα της παρακμής, τα πάντα είναι show business!
